Tijdens de jaarlijkse conferentie van A4LE-Association for Learning Environments in Portland (VS) werd ik enorm verrast toen ik tijdens de centrale opening van de conferentie een award in ontvangst mocht nemen vanwege de mooie samenwerking die ik heb op kunnen bouwen met het bestuur van A4LE. Ik ben enorm blij en trots! Waarom?

Ik ben opgegroeid in wat men nu een achterstandswijk noemt. Ik blijf het een vreemd woord vinden: ‘achterstandswijk’. Achterstand in wat? Minder geld te besteden? Minder kansen? Een lagere SES? Ik groeide op tussen de eerste Marokkaanse en Turkse immigranten. Een ongekende voorsprong: toen al wonen tussen mensen uit andere culturen en onbevangen samenleven met immigranten. ‘Achterstandswijk’… vast een woord bedacht door iemand met een vermeende voorsprong of zo.

Ik heb geluk gehad met ouders die mij kansen gunden die zij niet hadden en daarvoor knokten, wat ik ook wilde worden. Deze award kreeg ik mee dankzij hen, omdat zij mij meegaven wat echt belangrijk is in het leven: niet je status of prestaties maar liefde, rechtvaardigheid en iedereen is belangrijk.

“Dan ben je toch nog goed terecht gekomen,” zei iemand een tijdje terug tegen me. Inderdaad, maar dat kwam ik al op 8 december 1965 toen ik werd geboren in een voorspronggezin en -wijk: Delfzijl Noord!